Een projectje waar ik al een tijdje op en af mee bezig ben is een spoordijk. Met die meter spoor wil ik meerdere vliegen in één klap slaan.

Ten eerste heb ik dan een zogenaamd programmeerspoor. Een stukje rails dat helemaal losstaat van de rest van de spoorbaan, zodat je de digitale locomotieven kunt programmeren zonder andere locs op de baan te beïnvloeden.

Ten tweede kun je op zo’n spoordijk het rollend materieel mooi fotograferen. Een soort staatsieportret van een locomotief of rijtuig.

En als derde misschien wel de belangrijkste reden: het geeft mij een plekje om het maken van een stukje landschap te oefenen. Zonder meteen de hele baan te verknoeien als er eens iets fout gaat. Op een losse plaat van 100 bij 20 cm is het makkelijker corrigeren dan op een vlak van 3 bij 1 meter.

Dus eerst die plaat van een meter lang. En dan een dijkje van de juiste breedte en met een geloofwaardige helling aan beide kanten. Ik had niet voldoende piepschuim, EPS, meer liggen voor de dijk. Maar een deel van de lol van het bouwen van een modelspoorbaan ligt in het gebruiken van gratis materiaal om iets te maken. Geld kun je beter gebruiken voor dure locomotieven 😉 En ik had op dat moment toevallig wat stroken kartonnen honingraat liggen die een bekend Zweeds woonwarenhuis in zijn verpakkingen gebruikt als opvulling/stootkussen. Samen met het overige karton van de verpakking en wat houtlijm was daar een mooie spoordijk van te maken.

Beetje bijplamuren, laagje bruin/zwarte muurverf en daar lag een dijk van een dijk.

Aan één kant had ik in eerste instantie ruimte opengelaten voor een transformator en de aansluitbox van de digitale besturing. De plek waar de draden de spoordijk in gingen maskeerde ik met een uitbouw voor een telefooncel.

Maar nog terwijl ik met het projectje bezig was besloot ik de digitale besturing te “upgraden” naar het Mobile Station 2 dat Märklin bij de huidige startsets meelevert. Met een schakelende voeding, veel zuiniger dan een trafo. En minder massief. Dus heb ik de ruimte voor de trafo weer omgebouwd tot dijklichaam.

En toen werd het tijd om te luisteren naar het groeien van het gras. Nou ja, luisteren? Groeien? Meer het insmeren van de oppervlakte met licht verdunde houtlijm en het aanbrengen van de struiken en grote graspollen (12 mm vezels) met duim en wijsvinger. En dan de rest elektrostatische begrassen (Google de term voor meer informatie) met vezels van 2,5 mm tot 6 mm in diverse kleuren groen. Niet met een duur apparaat, maar met de zelfbouw uit een vliegenmepper en een theezeefje. Voor vezels tot 6 mm voldoet dat redelijk.

 

Het resultaat stemt mij tevreden. Zeker nu de lijm transparant opgedroogd is. Binnenkort afwerken met wat meer bloeiende plantjes, verder ballasten en de bovenleiding aanbrengen. Als alles klaar is plaats ik hier wel een paar fotootjes van mijn nieuwste locje op de spoordijk.